Een deel van de inkomsten van Brieven naar de groene hel is gegaan naar de aanschaf van een “bedsidemonitor” voor het Endulenziekenhuis in Tanzania. Het apparaat is inmiddels met succes geïnstalleerd.
Bij inzamelingsacties voor goede doelen wordt het meestal op prijs gesteld als helder is waar de gelden aan worden besteed. Menig Rotary- of Liongezelschap laat zich gaarne informeren over het wel en wee van de waterput die, ergens in Afrika, mede tot stand is gekomen door die gezellige en succesvolle wijnproefavond van vorig jaar.
Een redenering kan zijn dat het onmogelijk en ook irrelevant is om te weten waar de gulle gift precies aan besteed is. Net zo goed dat je niet weet (en wilt weten) welke ambtenaar met jouw belastinggeld wordt onderhouden, of wélke F16 er mee van een likje verf wordt voorzien. Toch heeft de concretisering van het precieze doel van hulpgelden voor de derde wereld een functie. Er vloeit extra transparantie uit voort met betrekking tot het fondsbeheer. Bovenal maakt het echter duidelijk met welke basale problematiek men in ontwikkelingslanden nog worstelt.
Om die reden staan we even stil bij het resultaat van het bescheiden projectje dat in een eerdere bijdrage op deze weblog is aangekondigd (Endulen). Onze bevriende gepensioneerde huisarts uit Assen is er inderdaad in geslaagd een dergelijk apparaat op de kop te tikken, mee te nemen naar Tanzania en met succes te installeren. De monitor, die tijdens operaties hartslag en andere lichaamsfuncties in beeld brengt, is reeds diverse malen bij keizersneden van levensreddende betekenis geweest.